O ΣΑΜΑΝΟΣ & Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΣ ΤΡΟΧΟΣ

O ΣΑΜΑΝΟΣ & Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΣ ΤΡΟΧΟΣ

Περπατώντας  έξω από το χρόνο και το χώρο

Ο Σαμάνος βλέπει πέρα από την ψευδαίσθηση, κοιτάζει πίσω από αυτήν και πέρα από τις προσωπικές ιστορίες των ζωών μας…. στα πρότυπα, τις συμπεριφορές, και τη συνθήκη & σε όλους τους τρόπους που εμείς ως άνθρωποι κρατάμε τον εαυτό μας κολλημένο, αλλά & όλα αυτά τα πράγματα που μας δεσμεύουν, τα οποία προσκολλώνται σε μας και μας κρατούν «μικρούς», όλα όσα μας σταματούν  από το να φανερωθούμε πλήρως σε αυτόν τον κόσμο.

«Οι ιερές πληγές μας»

 Όταν άρχισα να βλέπω τη ζωή μου ως «ταξίδι της ψυχής», ένα ταξίδι στην πληρότητα, έγινε μέσα σε μια στιγμή  ένα «ιερό ταξίδι».

 Ήρθα να καταλάβω ότι οι πληγές «μου» είναι «πληγές μας»  και ότι δεδομένου είμαστε  συντροφικοί άνθρωποι σε αυτήν την πορεία που λέγεται «ζωή στη ΓΗ» έχουμε ορισμένες συλλογικές πληγές, που φανερώνονται με πολλές διαφορετικές μορφές …..ανάλογα με τον κοινωνικό πολιτισμό μας και τον κόσμο που ζούμε.

Οι ασθένειες και οι τρόποι με τους οποίους πεθαίνουμε φαίνονται να είναι συλλογικοί και «των καιρών μας»

(Στα παλαιότερα χρόνια η βουβωνική πανούκλα /πόλεμοι και  λοιμοί, τον καρκίνο αυτών των ημερών/ καρδιακά επεισόδια, και πρόσφατα το AIDS/ένδεια/άστεγοι/πανδημία) και συγχρόνως να βλέπουμε τις ασθένειες και την ασθένειά μας όπως απολύτως ατομική, αυτούς τους τομείς που πληγωνόμαστε στη ζωή. Αρχίζουμε ακόμη και να τις κατέχουμε… «ο καρκίνος μου», η  «αρρώστια μου»,  «η κατάθλιψη μου». ..

 Αυτές είναι οι θέσεις που μας φοβίζουν, μας προκαλούν, και μας κρατούν κολλημένους, μπορούν να λάβουν πολλές διαφορετικές μορφές και όμως έχω αρχίσει να βλέπω αυτές ως συλλογικές πληγές μας, οι ιερές πληγές μας, οι ιερές ιστορίες μας, οι μύθοι στους οποίους πιστεύουμε, ότι ζούμε μαζί τους  και ζούνε μέσα μας και αρχίζω να αναρωτιέμαι εάν τελικά δεν υπάρχουν πραγματικά χιλιάδες διαφορετικές ασθένειες , αλλά ότι είναι πιθανότερο ότι  κάθε γενεά γίνεται όλο και περισσότερο εξελιγμένη και πολυσύνθετα φανερώνουμε τις ιερές πληγές μας …με  χιλιάδες περισσότερους-πολυσύνθετους  τρόπους.

Όταν οι πληγές μας γίνονται η δύναμή μας

 Από την προοπτική του Σαμάνου βλέπω ότι καθώς καταπιάστηκα με τη θεραπεία της ζωής μου, αυτή έχει γίνει ένα ιερό ταξίδι, ένα που με έχει δυναμώσει, και έπειτα & άλλους.

 Όταν μας προσφέρεται η πιθανότητα να βηματίσουμε μακριά από το ρόλο του θύματος και βλέπουμε τις πληγές μας (αδυναμίες, ασθένειες) ως εκδήλωση του ταξιδιού μας ως μέρος της ανθρωπότητας  και της ψυχής μας σε αυτήν την ΓΗ, κατόπιν αυτές οι ίδιες πληγές γίνονται οι «ισχυροί σύμμαχοί μας» παρά την αδυναμία μας. Μπορούμε τελικά να σταματήσουμε να αποδυναμώνουμε τον Εαυτό μας, ή ακόμα και τους άλλους, με τις πληγές μας και να πάρουμε την ευθύνη για τις θεραπεύουμε.

 Να τις δούμε  ως «ιερές πληγές»  μπορεί να τεθεί & με έναν άλλο τρόπο:

 «ΟΤΙ δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο Δυνατούς»

ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ (κατεύθυνσης)

1. Αφήνοντας την προηγούμενη επίπονη εμπειρία να ενημερώνει το παρόν και το μέλλον μας.

 2. Επαναλαμβάνοντας τα παλαιά πρότυπα, τις συμπεριφορές και τις συνήθειες που μας δεσμεύουν σε έναν βρόχο.

 3. Μετά το να ακολουθούμε συμβουλές άλλων  παρά να εμπιστευθούμε την εσωτερική μας σοφία-φρόνηση.

4. Αίσθημα άδικης επίκρισης & κριτικής, όντας επικριτικός & κριτής.

 5. Αίσθηση ανισορροπίας ύπαρξης: όλα τα είδη της απροσδιόριστης επίδειξης ασθενειών.

6. Ζητήματα εγκατάλειψης/απόρριψης.

Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορούν να μας δεσμεύσουν στο παρελθόν, να προσκολληθούν σε μας, και να μας κρατήσουν πίσω.

Ξέροντας ότι μπορούμε να απελευθερώσουμε όλες αυτές τις αποσκευές, και έχοντας τα εργαλεία για να το κάνουμε είναι ζωτικής σημασίας στη φυσική, διανοητική και συναισθηματική υγεία μας.

Ο ρόλος του Σαμάνου είναι να μας βοηθήσει για να βρούμε  τους τρόπους να αποβάλουμε  το παρελθόν μας.

Ακριβώς όπως το φίδι ρίχνει το δέρμα του τακτικά έτσι ώστε να μπορεί να γίνει μεγαλύτερο…., έτσι μπορούμε επίσης ήπια και με τιμή και σεβασμό, να  αφήσουμε το παρελθόν μας να φύγει, να βηματίσουμε έξω από τις συνθηκολογήσεις μας, τις προσωπικές μας ιστορίες ως πόνος και βάσανα.

 Κάθε φορά που ρίχνουμε ένα κομμάτι του παρελθόντος μας έχουμε την πιθανότητα να μεγαλώσουμε.

 Όταν αφαιρούμε τις συνδέσεις που μας κρατούν πίσω στο παρελθόν ή μας κρατούν μικρούς έχουμε την ευκαιρία να προωθηθούμε μπροστά, για να μεγαλώσουμε & να αναπτυχθούμε πλήρως σε κάθε νέο στάδιο των ζωών μας.

Κατόπιν ζούμε στη σωστή ισορροπία και την αρμονία με μας και στη σωστή σχέση με τη γη.

 Κατόπιν περπατάμε στο δρόμο της  ομορφιάς.

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

 7. Φόβος της Αλλαγής & του αγνώστου, απροσδιόριστη ανησυχία.

8. Αισθάνομαι ανασφάλεια στον κόσμο, απροθυμία να παρουσιαστώ & να ενωθώ μέσα στο κόσμο.

 9. Ζητήματα- θέματα Σχέσεων γύρω από τα ζητήματα φύλων/οικειότητας/οικογενειών.

10. Αίσθημα των τοξικών θεμάτων ενοχής και ντροπής/κατάχρησης/θέματα κακοποίησης.

 11. Παγιδευμένος στο κύκλο του Θύματος/του Σωτήρα/του Δράστη.

12. Έλεγχος/δύναμη/χρήματα

 Όταν εξετάζουμε τη φύση βλέπουμε ότι υπάρχει ένας φυσικός κύκλος σε όλα: ένας σπόρος φυτεύεται, έχει θρέψει και αυξάνεται με τις ρίζες στη γη, κατόπιν όπως η ζεστασιά του ήλιου λάμπει  επάνω του & αυτός αυξάνεται με έναν μίσχο, κατόπιν ωριμάζει και τελικά ένα όμορφο λουλούδι, μετά φρούτα, έπειτα σπόροι.

 Η διασπορά των σπόρων στη γη, οι εγκαταστάσεις πεθαίνει και οι αποσυνθέσεις βλάστησης και τρέφει τη γη, η σκοτεινή γη κρατά το σπόρο έως ότου είναι έτοιμη να αυξηθεί και έτσι ο κύκλος επαναλαμβάνεται επανειλημμένως σε όλο το χρόνο. Όταν παραδινόμαστε στους φυσικούς κύκλους της ζωής/του θανάτου/της αναγέννησης, όταν επιτρέπουμε όλες οι πτυχές της ζωής μας να ακολουθούν αυτόν το φυσικότερο κύκλο όπου η ζωή ακολουθείται από το θάνατο και ακολουθούμενος από την αναγέννηση, όπου η μετάβαση κάτω στο σκοτάδι ακολουθείται μέχρι να εμφανιστεί στο φως, κατόπιν έχουμε την πιθανότητα να βηματίσουμε έξω από το φόβο, να απελευθερωθούμε από το πιάσιμο της ενοχής και της ντροπής και άλλων συμπεριφορών που δεν μας εξυπηρετούν πλέον.

 Όταν είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να παρατήσουμε ότι δεν μας εξυπηρετεί πλέον, για να αλλάξουμε τις πληγές μας σε «ισχυρούς συμμάχους», κατόπιν ενεργειακά δημιουργούμε ένα χώρο-διάστημα αρκετά μεγάλο ώστε να λάβουμε το σπόρο κάτι νέου, και εκεί στο σκοτάδι στη θαρραλέα θέση του Αγνώστου , τον αφήνουμε να είναι για μια στιγμή, ΝΑ ΚΥΟΦΟΡΗΣΕΙ.

 Δεδομένου ότι παίρνουμε μια αίσθηση από το σπόρο, αρχίζουμε να τον τρέφουμε, και τελικά θα δούμε τη νέα αύξηση μέσω της ρωγμής.

 Όταν συνειδητοποιούμε ότι είναι μόνο ο φόβος μας που σταματά αυτόν τον για να συμβεί η διαδικασίας, κατόπιν είναι σημαντικό ότι τιμάμε και αναγνωρίζουμε το φόβο του άγνωστου, του θανάτου, της ανυπαρξίας, του σκοταδιού, ενός βάθους που δεν έχουμε εξερευνήσει ποτέ πριν.

Χρειάζεται θάρρος να πάρουμε εκείνο το βλήμα, αλλά μόλις κάνουμε το πρώτο βήμα, βλέπουμε ολόκληρο έναν νέο χάρτη να εμφανίζεται μπροστά μας που μας βοηθάς να πλοηγηθούμε σε  αυτά τα νέα νερά.

Όταν αυτή η εργασία γίνεται, είμαστε καθαροί από το παρελθόν &  έτοιμος να βηματίσουμε στο  πεπρωμένο μας.

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ

13. Αίσθηση αναγκαστικών καθηκόντων, συντριμμένοι από όλα τα πρέπει/ να είμαστε & να κάνουμε.

 14. Ανίκανος/ατελέσφορος/ανίσχυρος/μην βλέποντας κανένα σημείο ή μην έχοντας καμία επιλογή.

15. Αίσθημα ότι ζούμε τη ζωή κάποιου άλλου.

16. Ανάγκη να ρωτάω « ποιος ΕΙΜΑΙ?»

 17. Ξέροντας ότι δεν εκπληρώνουμε το πεπρωμένο μας αλλά ανίκανοι να προχωρήσουμε εμπρός.

18. Νευρώσεις

 Υπάρχουν χρόνοι στις ζωές μας όταν έρχεται ένα σημείο επιλογής: συνήθως υπό μορφή κρίσης!

 Ίσως αρρωστήσαμε (και είμαστε πολύ κουρασμένοι), ίσως χάσαμε το ρόλο μας στη ζωή, την επιχείρησή μας, ο συνεργάτης μας, η οικογένειά μας, ίσως παραδοθήκαμε πρόθυμα, ή πιθανότερο σταματήσαμε απρόθυμα, την ασφαλή ζωή μας και περπατήσαμε έξω στο άγνωστο σύνολο του φόβου και της θλίψης με την απώλεια ΟΛΩΝ αυτών.

 Το ποίημα της Mary Oliver  «το ταξίδι «περιγράφει αυτήν την θέση πολύ καλά.

«Μια μέρα τελικά γνώρισες

Τι έπρεπε να κάνεις & ξεκίνησες

Μέσα από τις φωνές γύρω σου

Που συνέχιζαν να φωνάζουν

Την κακή τους συμβουλή

Όταν όλο το σπίτι άρχισε να τρέμει

& άρχισες να νιώθεις τον παλιό αγώνα στις φτέρνες σου

«Επιδιόρθωσε τη ζωή σου»

Κάθε φωνή ούρλιαζε …αλλά δεν σταμάτησες

Ήξερες τι έπρεπε να κάνεις

Μέσα από τον αναμοχλευμένο άνεμο

Με τα άκαμπτα δάχτυλα στα βαθιά θεμέλια

Ακόμα & αν η μελαγχολία τους ήταν φρικτή

Ήταν ήδη αρκετά αργά &  η νύχτα άγρια

Ο δρόμος γεμάτος κλαδιά & πέτρες

Αλλά λίγο λίγο καθώς άφησε στις φωνές τους πίσω

Τα Άστρα άρχισαν να λάμπουν μέσα από αχνά σύννεφα

& μια νέα φωνή υπήρχε, που αργά άρχισες να αναγνωρίζεις ως δική σου που σου κράταγε συντροφιά

Καθώς δρασκέλιζες όλο & βαθύτερα στο κόσμο

Όπως προσδιόρισες να κάνεις το μόνο πράγμα που μπορούσες να κάνεις

Αποφασισμένος να σώσεις τη μόνη ζωή που θα μπορούσες να περισώσεις»

 Είναι ένας χρόνος στις ζωές μας όταν μπορεί να έχουμε τη συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν λειτουργεί

 ΑΛΛΑ εμείς θέλουμε αληθινά να σταματήσουμε ότι μας κρατά πίσω;

Οτιδήποτε &  είναι μας έχει κρατήσει ασφαλείς  για πολύ τώρα, διαφορετικά θα το είχαμε αλλάξει ήδη!

Ακόμα κι αν μας βλάπτει, είναι μερικές φορές ευκολότερο να προσκολληθείς στο βράχο της ασφάλειας από να τα παρατήσεις και να μην ξέρεις που η παλίρροια θα μας πάρει.

Το μικροσκοπικό Κολιμπρί πετά χιλιάδες μίλια πέρα από τον ωκεανό, αν και είναι μικροσκοπικό.. αυτό βρίσκει τη δύναμη για να κάνει αυτό το επικό ταξίδι, απαντά στην εσωτερική κλήση.

 Μάλλον όπως με τη φάλαινα ( whale rider), όταν σας καλεί το πνεύμα, είτε απαντάτε στην κλήση πρόθυμα, ή καταλήγετε  στην κοιλιά της φάλαινας.

Όταν βρισκόμαστε εδώ εμείς χρειαζόμαστε το θάρρος να σταματήσουμε όλα αυτά ΠΟΥ δεν είμαστε και βρίσκουμε το θάρρος να επιλέξουμε  οτιδήποτε κάνει τη καρδιά μας να τραγουδά.

Για να σταματήσουν όλα «τα πρέπει» και τα καθήκοντα &  να κάνουμε ό τι μας φέρνει τη χαρά.

 Όταν φέρνουμε τη χαρά σε μας, μπορούμε μόνο να φέρουμε τη χαρά και την ομορφιά στον κόσμο.

 Όταν ζούμε τη ζωή μας πλήρως, η πορεία στο πεπρωμένο μας ξετυλίγει ενώπιον μας.

 Γινόμαστε άνετοι, στη ροή της ζωής. Σταματάμε την διαπάλη  και χορεύουμε με τη ζωή και η ζωή μιλά πίσω σε μας μέσω της συν-χρονικότητας.

 Αυτή είναι η θέση όπου μπορούμε απλά να είμαστε οι «εαυτοί μας»  και πολύ η ύπαρξή του «είναι μας» μας επιτρέπει  να φανερωθούν τα δώρα μας στον κόσμο. Από αυτήν την θέση μπορούμε να προβλέψουμε και να χτίσουμε το νέο κόσμο μας.

Μέσα από αυτό το μέρος ΔΕΝ υπάρχει

 καμία προσπάθεια, καμία διαπάλη, κανένα πρέπει εδώ.

Απλώς αφήνοντας τα πράγματα να είναι. Αυτό φαίνεται σε μας ένα αληθινό βήμα στο ταίριασμα μας

Απάντηση της κλήσης. Απολύτως πιστεύω ότι όταν δημιουργούμε με το πνεύμα, όταν επιταχύνουμε και κάνουμε το πράγμα καλούμαστε για να κάνουμε, όταν παρατήσαμε την ξεπερασμένη έκδοση του ποιοι σκεφτήκαμε ότι ήμαστε, όταν σταματάμε την προσπάθεια και παραδιδόμαστε στο χορό που αποκαλούμε « ζωή», εμείς είμαστε σε επαφή με τη Θεικότητα μέσα  μας.

 Εάν τραγουδάμε, χορεύουμε, χρωματίζουμε, γράφουμε,  καλλιεργούμε, αλιεύουμε, τεμαχίζουμε λαχανικά, οποιοσδήποτε είναι… εάν βηματίσουμε στην «ύπαρξη» αυτού…. αυτό. κατόπιν επιτρέπει στο Θεό-Θεά για να εργαστεί μέσα από μας. Εάν καθένας από μας ήταν αρκετά θαρραλέος να βγει από τη μέση μας και να συνδεθεί με  το Θεό –Θεά _Θεότητα μας, πόση περισσότερη καλοσύνη θα υπήρχε σε αυτόν τον πλανήτη, πόσοι περισσότεροι Θεικότητα & αγάπη.

 Και όλο αυτό απαιτεί …..να εμπιστευθεί!

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

 19. Φόβος του θανάτου/φόβος της ζωής

 Όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι σε όλο το χρόνο έχουν μιλήσει για το θάνατο, όχι ως κάτι για να είναι φοβισμένοι αλλά ως μια κατάσταση  επιείκειας (χάρης) που αγκαλιάζεται κατά τη διάρκεια της ζωής.

Εκείνος ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της νέας ζωής, και εκείνη η ζωή είναι συνεχής.

 Η γνώση ότι δεν μπορούμε να πεθάνουμε, ότι οι ψυχές μας είναι αθάνατες επιτρέπει σε μας για να ζήσουμε μια πλήρης και δημιουργική ζωή.

Στην ταινία «το μεγάλο ψάρι»…. Το αγόρι Edward είδε το θάνατό του στα μάτια μιας μάγισσας, και από εκείνη την στιγμή δεν υπήρξε τίποτα που θα μπορούσε να τον εκφοβίσει. Ήξερε κάθε στιγμή ότι δεν θα πέθαινε, και η αφοβία τον  κατέστησε ικανό να βηματίσει πλήρως στη ζωή, να αγκαλιάσει όλα τα τέρατα (έξω και μέσα!) αυτά που του παρουσιάστηκαν, να περπατήσει εκεί που άλλοι φοβήθηκαν να βαδίζουν.

 Ακόμα και όταν βάζει το θάνατο στο κρεβάτι του, ήξερε ότι αυτή δεν ήταν η στιγμή, έτσι δεν υπήρξε τίποτα που θα μπορούσε να φοβηθεί. Όταν περπατήσουμε στον κόσμο πέρα από το θάνατο, πέρα από τα πέπλα, όταν ξέρουμε απολύτως στις καρδιές μας ότι δεν μπορούμε να πεθάνουμε, ότι συνεχίζουμε το ταξίδι αυτής της ψυχής κατόπιν μπορούμε να εμπιστευθούμε αρκετά  τα βήματα για να γίνουμε πλήρως  ο εαυτός μας, για να δημιουργήσουμε τη ζωή που μας εξυπηρετεί, μια ζωή που έχει τη σημασία και το σκοπό για μας, ο οποίος εξυπηρετεί τις οικογένειές μας, τις κοινότητές μας και τον πλανήτη μας.

Αυτή είναι η θέση από όπου μπορούμε να ονειρευτούμε τον κόσμο σε ύπαρξη, όπου ανακαλύπτουμε πώς η ενέργεια, το όραμα και η πρόθεση δημιουργούν τη μορφή και την εκδήλωση.

Σαν Σαμάνοι εργαζόμαστε με το Ιερό, με το τελετουργικό και την τελετή, το ταξίδι, την ιστορία και το χρησμό

 Ο σύγχρονος σαμάνος χρησιμοποιεί πολλά εργαλεία για να μας βοηθήσει να πετύχουμε στο ταξίδι των ψυχών μας. Οι Σαμάνοι εργάζονται με τα στοιχεία της γης, του αέρα, της φωτιάς και του νερού, τις 4 κατευθύνσεις (του Νότου, της Δύσης, του Βορρά και της Ανατολής, καθώς & με το πνεύμα που ενημερώνει όλα τα πράγματα).

Συνεργάζεται με το σώμα, με τον ήχο, με το ταξίδι και με τους  οιωνούς.

 Κάθε κομμάτι της εργασίας είναι διαφορετικό, είναι μια αλχημική διαδικασία, κάθε πελάτης είναι μεμονωμένος, τίποτα δεν είναι στατικό, ούτε η διαδικασία τίθεται στην πέτρα.

 Εάν βλέπουμε τη ζωή μας ως ταξίδι του ήρωα/της ηρωίδας έπειτα ο Σαμάνος είναι ο σύγχρονος Μάγος , ο κατασκευαστής του μύθου, ο αφηγητής, η νονά των Νεράιδων, η μεγαλοφυΐα που σε όλο το μύθο - θρύλο και με την παρέλευση του χρόνου έχει βοηθήσει το ήρωα να βρει έναν τρόπο πίσω στο Παράδειο-κήπο, για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και να εκπληρώσει το σκοπό του στη ζωή.

Από τις σημειώσεις της Κρίς Γουότερς , διδάκτωρ στο Σαμάνικο Τροχό των Ίνκας  (https://www.spiritoftheinca.com/)

Απο την ιστοσελιδα της Καλιστως   http/galacticthea.com